میـنای مهتاب

که هرگاه ازمن میپرسند

بہ چہ چیز فکرمیکنی ؟

میگویم:" هیچ"...

گره زده ام بہ کلماتم وروانہ آسمان

کرده امـ،

من یقین دارم کہ خدا

تورابرای دلمـ نگہ مے دارد...

امن تراست...

کاش گنجشکے بودم

تاآشیانہ ام رابرآن مے ساختم....

اماکاش...نہ...!

جزاینم آرزویے نیست

هرچہ هستے باش...اماباش....!

به جاش میگن:

مواظب خودت باش...

دیرنخوابی خسته میشے..

هرموقع رسیدی بهم خبربده...

اینهادلشون دریاست

قدرشون رو بدونید...

حواسم پرت است...

باخودکاربدون جوهر

شعرمے نویسم...

ودرقفسه کتابهایم یک جفت کبوتر

آب وواژه میخورند...

همین دیروزباران کہ مے بارید

باکفشهاے لنگہ بہ لنگہ 

درآسمان پروازمے کردم...

وجای کرایه بہ راننده تاکسے

 آدرسے درمحلہ اردیبهشت رادادم...

خلاصہ این روزها هرکارے که میکنم

مے گویند:عاشقے؟؟؟

وفقط یک چیز

یک چیزکوچک؛

درزندگےمن جابہ جامے شود،

اینکه بدون تو

هیچ کجانیستم!!!!!!!

حادثہ "جمعه "جداست...

جمعہ

"بے عشق"

غم انگیزترین روزخداست...

مینوییسد...

مانده ام این خودنویس است،

یا"تو"نویس؟؟!!

کہ قبل ازگنجشک هاے پشت پنجره ات

کہ قبل اززنگ ساعت تنظیم شده ات

نگران چشمهایت باشد

کہ خواب نمانے

کسےکه صداے اول صبحت

راباتمام دنیاعوض نکند

"یک نفربایدباشد"...